Wieża Babel

Notka ta powstaje w swoistym momencie. Każdego człowieka dopada w pewnym momencie kryzys. Ktoś mądry, osoba którą bardzo cenie powiedziała mi kiedyś, że kryzys jest potrzebny by móc się dalej rozwijać. Być może owy kryzys sprawi, że łyknę dla siebie z magii jeszcze więcej. Najpierw jednak opiszę jak spadłem na zadek i sobie go obiłem

(z tarotowego bloga ukradłem)

Oczywistym jest, że w praktyce magicznej ciągle trzeba budować swoją pewność siebie. Próbować osiągnąć różne rzeczy. Zarówno te łatwe jak i te trudniejsze. Eksperymentujesz i zdobywasz szlify. Uczysz się na swoich błędach i wyciągasz z nich wnioski. Niezwykle oczywista sprawa.

Z czasem jednak pojawia się rzecz, którą chcesz posiąść i to nie tylko z kwestii treningowych.  Zabierasz się do roboty. Z czasem praktyki mające przybliżyć Ci cel stają się Twoją obsesją:
-sporządzanie przeróżnych talizmanów
-samemu wgrane sigile
-sigile podarowane innym do wgrania
-itd itp.

W momencie kiedy trzeba zadziałać zachowujesz trzeźwość umysłu. Pchasz swoje cielsku ku celowi. I niestety na końcu okazuje się, że wszystko co wykonałeś było daremne, bo ostatecznej gwiazdy nie udało Ci się chwycić.

Cała magiczna pewność siebie zbudowana na wcześniejszych doświadczeniach obrywa po dupie. Trzeba znaleźć przyczynę błędu i iść dalej... (może nawet jakieś teoretyczne wytłumaczenie- nie było mi to pisane? :D:D:D taki żarcik)

Osobiście spotkała mnie taka porażka w ostatnim tygodniu. Od dość dawna miałem jasno wytyczony cel. W momencie kiedy pojawiły się komplikacje zagryzłem zęby i ruszyłem do przodu. Pokonałem nawet biurokratyczną machinę państwowych uczelni wyższych. Sukces za sukcesem na trasie, a ostatecznie i tak zakończyło się to porażką :)

Pozdrawiam was już jako magister i niedoszły student III stopnia ;D